w dniach 30 czerwca - 2 lipca 2017 roku w TerraVibe Park Malakása niedaleko Aten.
Ta podróż zaczęła się dużo wcześniej. We wrześniu 2015 roku.
Wtedy bowiem na jednym z portali społecznościowych, powiedzmy - muzycznym,
natknęłam się na kogoś z ogromnymi zasobami muzycznymi.
Zafascynowana dodałam tego kogoś - tak go będę nazywała, dopóki nie wyjawię imienia,
do ulubionych, a ponieważ udostępniłam pod swoim zdjęciem link do strony radia,
w którym wówczas prowadziłam audycję, ten ktoś wysłuchał audycji i napisał do mnie
ciepły list. Tak zaczęły się rozmowy z Bogdanem, który postanowił zostać słuchaczem
audycji Szczypta Świata na dłużej. Rozmowy najpierw pisane, po pewnym czasie
przekształciły się w werbalne. Rozmawialiśmy o wszystkim, ale najczęściej o muzyce
i chyba czerpaliśmy od siebie wzajemnie inspiracje pełnymi garściami,
przynajmniej ja na pewno.
Lubię ludzi, dzięki którym poszerzam swoje horyzonty muzyczne. Lubię też dzielić się
swoimi fascynacjami muzycznymi. I tak te rozmowy i wymiana fascynacji trwały sobie
w najlepsze.
Czas płynął, audycje mijały jedna za drugą, aż tu pod koniec maja tego roku przyszło
zaproszenie. Padło - przyleć - za miesiąc odbędzie się tu spory festiwal rockowy.
Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że mnie do podróży namawiać nie trzeba, a tu jeszcze
podróż miała okazać się muzyczną. Ale pojawiły się wątpliwości różnej natury oraz - jak to
zwykle bywa, pewne przeszkody, które na szczęście udało się gładko pokonać.
Odpowiedź moja zatem brzmiała - tak! Lecę!
Poleciałam dzień przed festiwalem, wracałam dzień po. Te trzy festiwalowe dni
były bardzo intensywne. Z założenia miało być mało snu, trochę zwiedzania
no i sporo godzin na festiwalowych koncertach.
Przyleciałam w czwartek, 29 czerwca późnym wieczorem, a ponieważ lotnisko
od Aten oddalone dość mocno, zanim dojechaliśmy na miejsce, zrobiła się noc.
W niczym jednak ten fakt nie przeszkadzał, rozmowy płynęły przy słuchaniu muzyki
do godzin nadrannych.
Bogdan okazał się nad wyraz sympatycznym gospodarzem.
Po mniej więcej trzech godzinach snu trzeba było jednak stanąć mocno na nogi
i rozpocząć zwiedzanie stolicy Hellady. Po zwiedzaniu wyjazd na festiwal.
Upał 45 stopni, słońce bezlitośnie przygrzewało zmęczone już prawie-zwłoki :)
Grecy mają opinię dość leniwych ludzi, ale bawić się to oni umieją. O, tak!
Umieją się też do tej zabawy świetnie przygotować, ponieważ festiwal przygotowany
okazał się doskonale. Wszystko bez zarzutu, na najwyższym poziomie.
Nawet powiem więcej - byłam pod ogromnym wrażeniem perfekcji.
Na wielkich scenach wymiana sprzętu odbywała się błyskawicznie,
bezszelestnie i prawie niezauważalnie. Nagłośnienie tak doskonałe, że muzykę
słychać było genialnie w każdym zakątku, nawet naszej ulubionej "loży VIPów" ;)
Pierwszego dnia, 30 czerwca, zaprezentowały się zespoły greckie.
I tak na mniejszej scenie, zwanej Vibe, wystąpiły:
Godsleep
Bazooka
1000Mods
Na większej, zwanej Terra, wystąpiły:
Inner Wish
Nightstalker
Rotting Christ.
Wrażenia moje po obejrzeniu wszystkich zespołów bardzo różne.
Skupię się na dwóch. Inner Wish genialni, tak technicznie, jak wizerunkowo.
Ze sceny buchała - dosłownie - energia niesamowita ;)
A zespół, na który tak wyczekiwałam - Rotting Christ - gwiazda wieczoru,
jak zwykle na najwyższym poziomie i z ogromną mocą.
Zresztą - jako psychofanka - nie mogę ocenić ich inaczej, nawet gdyby wykonali
miliony potknięć. Nawet pisząc te słowa, słucham koncertowych wykonań ich utworów :)
Przejdźmy jednak do dnia drugiego, bo niebawem ta krótka relacja zamieni się
w przydługi, nudny wywód gaduły :)
Zatem dzień drugi. 1 lipca 2017.
Vibe Stage:
Amnesia Pills
She Tames Chaos
Tango With Lions
Cigarettes After Sex
Terra Stage:
The Last International Playboys
Fat White Family
Sivert Høyem
Placebo
Tego dnia przybyliśmy z rozmysłem dopiero na 3 koncerty.
I tu pretendentem do najbardziej nudnego koncertu festiwalu został zespół
Cigerettes After Sex. Zacytuję tylko: jaka nazwa, taka muzyka ;)
Placebo jak to Placebo - dobrze, poprawnie, bez szału.
Natomiast Sivert Høyem to było niesamowite przeżycie.
I znów muszę posłużyć się cytatem: gdyby stał tylko sam z gitarą na scenie,
to niczego więcej nie potrzeba.
Tak, ten artysta ma ogromną charyzmę, mimo niewiarygodnie wysokiej temperatury,
kilka razy przeszył mnie dreszcz. Jego muzyka, jego głos, sylwetka, która przykuwa uwagę,
a jednocześnie jego niesamowita skromność, wywołują ogromne emocje.
Emocje, których nie podejmę się opisać.
Zdecydowanie najlepszy występ tego dnia dał właśnie on - człowiek z dalekiej północy.
Sivert Høyem.
Dzień trzeci, 2 lipca.
Vibe Stage:
Tardive Dyskinesia
Poem
Flogging Molly
Gojira
Terra Stage
Epica (chciałoby się napisać - liryka, dramat)
Anathema
Paradise Lost
Evanescence
I tu - najciekawszy, najweselszy, najbardziej radosny, koncert z jajem - Flogging Molly.
Dave King to żywioł, powiem więcej - zwierzę sceniczne. I oby jak najdłużej.
Natomiast koncert, który tego dnia kompletnie powalił mnie na łopatki, to koncert
francuskiej Gojiry. Słabo znałam ich twórczość, ale to nic. Po zobaczeniu ich na żywo
pewnie zagłębię się w wolnej chwili w to, co tworzą, bo muzyka to tak nieoczywista,
jak - chciałoby się rzec - pogoda nad Bałtykiem. Trudno ich muzykę zaklasyfikować
do jednego rodzaju metalu, ponieważ muzycy ulegają wielu wpływom. I dobrze.
Wszystko, co nieoczywiste, jest - nomen omen, w sposób oczywisty, ciekawe :)
Koncert był niesamowity, okraszony efektami specjalnymi, a gdy bracia Duplantier
zamienili się miejscami, zrobiło się jeszcze ciekawiej. Pozostaje żałować, że Gojira
nie wystąpiła na dużej scenie.
Będę jednak wyglądała ich koncertów w Polsce.
Festiwal, i po festiwalu.
Każda podróż ma swój kres.
Nie powiem - smutno było wracać, a odkąd wróciłam, ciągle pamięcią sięgam
do chwil spędzonych w pięknej stolicy Grecji i do koncertów festiwalowych.
Puentą niech będzie to, że po tej muzycznej podróży przybyło mi dwóch ludzi
do uwielbiania...
χαιρετίσματα
Dana
http://www.rockwavefestival.gr/el/news/
